Nie musisz więcej - TYLKO KOCHAJ

Chyba pozostanę jeszcze w temacie i klimacie postów trudnych. Parę dni temu Agusia mówiła mi, że natrafiła w sieci na forum dla mam z serii "NIE KOCHAM SWOJEGO DZIECKA". Zawsze wydawało mi się to bardzo oczywiste, że rodzic to taki osobnik, który po prostu KOCHA SWOJEGO DZIECIAKA.

Dla mnie i dla Agusi, to było bardzo naturalne doświadczenie. Nie wyobrażamy sobie, że mogłoby być inaczej. Kochasz tak trochę z automatu, a jedyne nad czym może się zastanawiasz, to czy ta miłość ma jakąś granicę. Z każdym dniem mojego tacierzyństwa (widzę, że Agusia w swoim macierzyństwie ma podobnie) odkrywamy, że w tej miłości nie ma granic, nie można dojść do kresu kochania, nie ma takiej sytuacji, takiego zmęczenia czy wydarzenia, które sprawiłoby, że mógłbym przestać kochać swoje dziecko.

Pewnie, że się nie raz wkurzam na te małe BĄCZAKI i brakuje mi cierpliwości. Pewnie, że popełniam błędy w wychowaniu - nikt nie jest od nich wolny - i nie mam na szczęście ambicji, by być idealnym rodzicem. Ale nie potrafię sobie tego wyobrazić, że można nie zakochać się od pierwszego momentu istnienia w swoim dziecku. Od strony psychologicznej zapewne wytłumaczalne jest takie zachowanie, i wytrawnego psychologa pewnie by nie zdziwiło, że tak jest, że tak można, że tak się dzieje. Ja mam jednak trudność ogarnąć to moim intelektem i uczuciami. Mógłbym zatytułować ten mój wpis: "Nie rozumiem... ciąg dalszy" (coś jest dużo tych rzeczy, których nie potrafię zrozumieć).

Dość smutno brzmiały słowa kobiet, które czekały na narodziny swojego maleństwa, i gdy już ono przyszło na ten świat, to nagle pojawiało się - NIC - żadne uczucie, a już na pewno nie uczucie miłości. To co najbardziej porażało w tych wypowiedziach, to chłód, który powiewał z ich słów. Mijały dni, miesiące, a w niektórych przypadkach lata i NIC... NIC... NIC... się nie zmieniało. Mówiły otwarcie, że nie kochają swoich dzieci, nie potrafią, i nigdy chyba nie zaczną kochać pomimo, że dziecko, które się urodziło było zaplanowanym, wyczekanym, to po porodzie pojawił się emocjonalny lód, i nastała wieczna uczuciowo zimowa kraina.

Tak sobie myślałem, co musi przeżywać dziecko wzrastające w takiej rodzinie. To straszne żyć w poczuciu, że jest się wiecznie niekochanym, nieakceptowanym. Widzę po swoich dzieciach, jak zabiegają o naszą uwagę. Jak bardzo potrzebują naszej miłości, by żyć, by się rozwijać, by być szczęśliwym człowiekiem. Dziecko tak naprawdę w życiu potrzebuje tylko tego jednego - BYĆ KOCHANYM!!! wszystko inne jest nieistotne, albo mało istotne!!! Jesteś rodzicem - bądź pewnym, że z jednego Cię twoje dziecko rozliczy - z MIŁOŚCI - czy i jak KOCHAŁEŚ. Mam tego świadomość!!!

Dzisiaj rano dzieci przyszły do mnie na sofę i razem oglądaliśmy bajki - kolejny odcinek "BLIPPIEGO" - i kiedy tak sobie siedzieliśmy, myślałem tylko o jednym... Kurcze jak bardzo ich KOCHAM.